Herinneringen aan Merauke

[Bert van Egmond]

Ik ben Bert van Egmond, ik kwam in december 1958, samen met mijn moeder en 2 broers in Merauke aan. Het was een een familie hereniging. Mijn vader was werkzaam op de lutjes. Wij kwamen te wonen vlak bij de missie houtzagerij en smederij.
Mijn broers en ik hebben de lagere school les gehad van mijnheer Mentol,mijnheer Heunders. Andere namen van leerkrachten kan ik niet meer herinneren. Wel school- en klasgenoten. Robbie' Brons, de broertjes Mutsaerts. Met deze twee ben ik nog misdienaar geweest. De haven, de weg daar naar toe met de assembomen,het postkantoor waar we de post konden ophalen.
Machtig mooie tijd gehad. Mee op jacht, met de scouting op kamp. Zwemmen op het strand met de hele buurt. Varen op de Marorivier. De overgang naar Nederland viel zwaar. Weg alle vrijheid,want in 1961 zat het termijn van mijn vader er op en moesten we terug naar Nederland. Sinds die tijd geen bekenden meer ontmoet. Het valt mij op dat er weinig heren zijn die reageren uit Merauke. Misschien dat dit een uitnodiging kan zijn.

[webmaster]

Mijn naam is Henk Willemsen Nieuw Guinea Veteraan 1960 1961 te Merauke. Ben in de jaren 90 4 maal terug geweest.

Ben in het bezit van verschillende DVD ook uit de jaren 1959-tot 1963.

Ook in het bezit van 9 foto boeken Merauke en Asmat. Foto,s van 1959-60 niet te koop wel in te zien

Heeft u belangstelling svp reageren op hwillemsen@casema.nl of 076-5217876

[webmaster]

Beste Chris,

In je nieuwsbrief van 10 augustus 2015 lees ik dat er weinigen zijn die reageren uit Merauke. Dat doe ik ook niet maar wel vanuit Curaçao in de Caribbean.

Het was 4 oktober 1958 dat ik met Hr. Ms Luymus in Merauke aankwam om de Hr Ms Snelius af te lossen. We meerden aan naast elkaar tegen de steiger preduence in de Merauke rivier.

Ben volgende maand 78 jaar, maar mijn geheugen is nog in orde en run nog een Ingenieurs Bureau als hobby. Mijn taak aan board was als elektromonteur o.a. zorgen voor de navigatie instrumenten aan board als wel op de Dregboten voor opname in ondiep water.

Omdat de Arafoera zee regelmatig te ruw was voor juiste diepte meting door middel van het echoloog van Kelvin en Hugings, lagen we regelmatig binnen.

Ondernemend als ik was werkte ik o.a. samen met de Nigimij een handelsmaatschappij voor materiaal o.a. om huizen te installeren à 2,50 NG guldens per installatiepunt. Voor een Chinees, ik weet zijn naam niet meer draaide ik ’s avonds Film in de Kotta, als ook regelmatig aan board, op het F dek met een 16mm projector.

In Merauke hadden we elektriciteit van een kleine dieselcentrale meestal tot 10:00 ’s avonds want dan ging het licht uit.

Ook hadden we daar een Pater die noemden wij Oom Sappie want hij hield ook koeien.

Voor lekker eten gingen we naar Doortje en Mientje. Twee Indonesische meisjes die goed konden koken. Het was wel een heel eind de Moppa weg op. Dat was richting het vliegveld.

Hier op Curaçao hebben we nu ook een Veteranen Vereniging waar ik uiteraard lid van ben en vindt het heerlijk om dan weer herinneringen op te halen met leden die het Land en de mensen ook gekend hebben.

In 1959 ben ik terug geplaatst aan boord van Hr Ms Overijssel en vloog met de kroonduif een Dakota DC3 via Hollandia naar Sorong. Met die boot ook weer thuis gevaren zodat ik net voor de kerstdagen weer in Nederland terug was.

Middels de inzet van Jacq Brijl heb ik in 2013 alsnog het Nieuw Guinea herdenkingskruis opgespeld gekregen door de Commandant Zeemacht hier. Zo zie je maar herinneringen zijn waardevol.


Vr. groet,
Tom Thoma
Vanuit Curaçao

[Anke de Vos]

Beste Bert van Egmond,
In de jaren '58/'59 / '60 woonde ik met ouders en twee broers in Merauke, verhuisd vanuit Sorong. Ik heb daar de eerste klas van de lagere school bezocht. Wij woonden naast het postkantoor, waar mijn vader de beheerder van was. Een gouden tijd: veel vrijheid. Met vader mee de post ophalen van het vliegveld, spelen bij de haven, op je pony zomaar ergens rijden.
In1960 hebben mijn ouders ervoor gekozen het contract met de PTT niet te verlengen, ivm naderende spanningen met Indonesie. Terug in Nederland was het wel heel erg wennen.
Wie weet hebben we elkaar ooit wel eens ontmoet.
Met vriendelijke groet, Anke de Vos.